Mijn kleine meisje is zopas 9 geworden.

Wat een schone leeftijd !! Levendig, niet bezwaard door zorg, vrij, ongebonden, met een open geest, in een dorpje op het platteland, met de fiets naar school, en vele vriendjes en vriendinnetjes…  Het leven zoals het hoort te zijn.

Enkele hete zomers terug had ze plots een vraagje :

“Papa, wanneer gaat de zon ontploffen ?”

Ik : “Waarom vraag je dat ? Heb je dat op televisie gezien ?”

Zij : “Nee. Maar het is zo ontzettend warm vandaag. Ik ben bang dat de zon gaat ontploffen.”

Ik : “Voor zover ik weet gaat het nog enkele miljarden jaren duren vooraleer de zon zo warm wordt of gaat uitzetten, dat daardoor de temperatuur op aarde te heet zou worden. Dat ga jij dus niet meer meemaken, en je kindjes ook niet, en die hun kindjes ook niet.

Zij : “Ah, en dus de kindjes van mijn kindjes van mijn kindjes van mijn kindjes van mijn kindjes ook niet ?”

Ik : “Nee, die ook niet”

Zij : “En de kindjes van de…”

Ik : “Die ook niet.”

Ze was precies gerustgesteld, en vervolgde haar spel in het plonsbadje.

Enkele weken terug stak ik haar met een dagelijks ritueel in bed. Het doel is hierbij van mijn kant om dit traject zo vlot en snel mogelijk te laten verlopen, zonder dat er vervelende sferen zouden ontstaan. Het doel van haar kant is eerder om het allemaal zo lang mogelijk te laten duren, zodat het moment waarop het lichtje uitgaat en de deur dicht moet zo laat mogelijk geschiedt. Tegengestelde belangen, zeg maar. En op deze avond kwam er aldus een vraagje bovendrijven :

“Papa, wanneer ga je die hete zomers oplossen ?”

Op zo’n vraag was ik eerlijk gezegd niet helemaal voorbereid. Maar je moet wat, dus…

Ik : “Ik denk niet dat ik dat soort probleem alleen ga kunnen oplossen.”

Zij : “Maar het wordt alsmaar warmer en warmer en warmer, en dan kan ik niet zo goed slapen. En overdag wordt het soms gevaarlijk om buiten te spelen in de zon. En ook in de winter wil ik zo graag eens wat meer in de sneeuw kunnen spelen. Kan je daar nu echt niets aan doen ?  En gaat het nog erger worden ? Hoe komt dat eigenlijk ?

Ik : “Ben je wel eens in de serre van meme en pepe geweest toen de zon scheen ?”

Zij : “Ja. Dat was daar veel warmer dan buiten”

Ik : “Wel : mensen en dieren maken gassen en die komen in de lucht terecht. Die gassen gaan dan helemaal naar boven, waar ze een soort schermpje maken wat warmte tegenhoudt. Een beetje zoals het glas van de serre van meme en pepe. Daardoor begint onze aarde beetje bij beetje op te warmen. Om dat te doen stoppen zullen alle mensen van de hele wereld samen moeten werken. Begrijp je dat ?”

Zij : “Ja hoor. En kunnen we dat dan niet vragen aan alle mensen van de wereld ?”

Ik : “Euh. Tja. Euh.”

Tot in deze fase van mijn leven had ik nooit zo erg over dat soort zaken nagedacht. Na mijn studies was de tijd aangebroken om van de woeste natuur te genieten. De Alpen waren al snel ‘te braaf’, en dus moesten de Himalaya en de Andes worden bedwongen. En al snel werd elke mogelijkheid ingevuld met een vliegreisje naar ver-weg-istan. Vliegen was goedkoop, dus je kon zomaar overal geraken. Na verloop van tijd was het een deel van mijn werk geworden om wekelijks 2 vluchten te nemen. De wereld paste op een bierviltje… Vanaf mijn huwelijk werkte ik iets dichterbij huis, maar slaagde er toch in om een wagen op 2 jaar tijd te verslijten (75.000 km/jaar). Ergens was ik mij er wel van bewust dat het niet klopte, maar iedereen op het bedrijf werkte zo, dus…

Maar nu lag hier dus een klein meisje met een pertinente vraag die moest worden beantwoord, wilde er nog sprake zijn van een deugddoende nachtrust.

Ik : “Ik dacht dat de mensen ooit voor één keer het volledig eens waren geraakt om op redelijk korte termijn samen actie te nemen. Heb je al ooit over de ozon-laag gehoord ?”

Zij : “Nee”

Ik : “Dat is een dun laagje hoog in de lucht, die een speciaal stukje van de zonnestralen tegenhoudt. Dat stukje is iets waar ons velletje niet goed tegen kan.”

Zij : “Wat gebeurt er met ons velletje, dan ?”

Ik : “We zouden ons op enkele seconden zeer zwaar verbranden, alsof we uren in de hete zon hebben gelegen, zodra de zon ons vel kan raken. Eigenlijk zouden we zonder dat speciale laagje hoog in de lucht niet meer kunnen buitenkomen.”

Zij : “En was dat laagje er dan niet meer ?”

Ik : “Er waren enkele slimmerikken die hadden ontdekt dat dat laagje stilletjes aan aan het verdwijnen was, vooral doordat mensen gebruik maakten van een soort gas in spuitbussen en koelkasten.”

Zij : “Wat zijn spuitbussen ?”

Ik : “Dat is zo’n metalen fles, waarmee mensen vroeger hun haren bespoten. Kwestie van hun haartjes in goede vorm te houden de hele dag.

Na vele jaren raakten sommige belangrijke mensen  ervan overtuigd om er iets aan te doen (Ronald Reagan & Margaret Thatcher), en zij konden alle landen ter wereld er dan van overtuigen om het schadelijke gas (uit de spuitbussen en koelkasten) geleidelijk aan te verbieden, en te vervangen door een ander gas.

Zij : “En kan je die mevrouw en meneer niet eens opbellen ?”

Ik : “Het is al heel lang geleden, en die mensen leven niet meer. Maar eind goed al goed, de mensen kunnen – als het echt moet – wel degelijk samen aan eenzelfde zeel trekken. En nu is het ondertussen al veel te laat geworden, en gaan we het lichtje uitdoen.

Zij : “Slaapwel, papa”.

Ik : “Slaapwel, meisje”

Het kind heeft die nacht geslapen als een roosje.

Ik niet.

========================================================================================

Dit verhaal is naar waarheid neergeschreven, en draagt de goedkeuring van mijn dochter.

Mark Thienpont.

P.S.: met graagte ontvang ik jullie reacties via thienpont.mark@gmail.com, of persgroep.ursel@gmail.com, of messenger, of facebook, of in het antwoordvakje onderaan deze pagina, of via een briefje in de bus (Hekelstraat 3), of over de haag, of aan de schoolpoort.