Het zal zo’n 30 jaar geleden zijn. Ik had een ticket voor Willem Vermandere op overschot en ik bood het aan in de klas waarbij ik nadrukkelijk in de ogen keek van dat knappe meisje met de reeënogen. Om de één of andere, voor mij nog altijd wonderbaarlijke reden, wou zij dat ticket (en was ze alle andere meiden voor :-)) en van het één kwam het andere …

Om een lang én boeiend verhaal kort te maken: dat reetje zit nog altijd in mijn netten. Niet zo lang nadat we getrouwd waren, zochten we een huis met een tuin. Zoekcriteria waren: niet ver van haar werk, niet ver van een station, een rustige straat waar onze kinderen op straat zouden kunnen spelen, maar bovenal ook een mooi gelegen dorp. Als je in de zorg werkt, wat we toen deden en mijn vrouw nog steeds, heb je behoefte aan rust. En als je graag wandelt en fietst was de nabijheid van het Drongengoed een doorslaggevend argument.

Ondertussen zijn we 30 jaar verder, samen in ons huis met twee kinderen. Met een vette knipoog zeg ik soms aan vrienden: “het voelt aan als 50” waarbij mijn vrouw dan steevast met haar reeënogen rolt.

Onlangs, toen we onze bubbel weer wat meer mochten open zetten, vroegen vrienden ons of we hier, in Ursel, graag wonen. Ik wou al spontaan bevestigend antwoorden maar mijn adem stokte en dit had niks met covid-19 te maken. 

Een besef van wat we kwijt zijn geraakt in ons dorp doemde opeens op … 

Tijdens de voorbije lockdown leken we wel terug gekatapulteerd naar 30 jaar geleden. Een deken van stilte werd plots over het dorp gelegd. Geen zware vrachtwagens door het dorp, geen doorgaand, niet essentieel verkeer, zowaar geen vliegtuigen in het weekend boven onze kop, … Het leven leek eventjes stil te staan.

Het voelt goed om terug uit ons kot te mogen. En vrienden te kunnen ontvangen die vragen of we hier graag wonen…

Wel… Ik zie nog weinig kinderen naar school fietsen. Ik huiver als ik kinderen zie op de Middelweg, onderweg naar of van scholen in Eeklo of Aalter. Op een betonnen rand van de weg, geen fietspad, met voorbij stuivend, vaak zwaar, verkeer.

Ik wacht zelf al tijden op de beloofde fietsbrug die mij veilig en sneller over het kanaal naar het station zou kunnen brengen. De verkeersveiligheid was steevast een topprioriteit in Knesselaarse verkiezingen (cfr https://www.hln.be/in-de-buurt/knesselare/veiligheid-in-ursel-komt-op-eerste-plaats~a66a16bb/). Dat zullen onze lokale politici, toen ze hun zetel verhuisden naar Aalter, toch ook wel hebben meegepakt ?

We schrokken ons toch wel een bult toen het meerjarenplan voor de nieuwe fusiegemeente werd voorgesteld (cfr https://www.hln.be/in-de-buurt/aalter/de-tien-grote-projecten-van-de-crem-van-drones-voor-orgaantransport-tot-supersnelle-laadstations~a1934064/). Op nummer 1 een drones- en helihaven n het Drongengoed ?

Naast het drukker wordende verkeer, nog eens drones en helikopters boven onze kop ? Had onze lokale politicus ons dan niet verzekerd dat het 200% zeker was dat er geen plannen waren met het vliegveld ? Dat dit zéker niet meespeelde in de fusieplannen? …

Maar, zo werden we gerustgesteld, het stiltegebied dat mogelijks in het Drongengoed zou komen, kan je makkelijk ook in de Kraenepoel organiseren.

Toen ik mij dat realiseerde kon ik de vraag van onze vrienden beantwoorden: “goh, als we de komende 30 jaar op ons gemak willen zijn, gaan we ons een huizeke moeten kopen aan de kraenepoel” !

=======================================================================

Persgroep Ursel is permanent op zoek naar verhalen van bewoners en voor bewoners. Bovenstaande is daar een heel mooi voorbeeld van (schrijver wenst anoniem te blijven).

Als U ook een verhaal weet, of een intressant onderwerp, laat het ons zeker weten !! persgroep.ursel@gmail.com