Het zal zowat eind-maart geweest zijn, alweer zo een vier maand geleden. De eerste corona-maatregelen waren een feit : begin van de lockdown.

Zelf was ik volop aan het “bekomen” van mijn eerste maanden “met pensioen”. Een hele klus, bij nader toezien !

Nogal wild om me heen trappend en nog vol energie, probeerde ik mijn (ons) leven een zinvolle wending te geven. Niet evident ! Terugkijkend bleken die eerste pensioen-maanden eerder een donkere periode. Koortsachtig zoekend naar de reden van deze malaise vond ik het antwoord : het niet-meer-gevraagd-worden. Immers, in schril contrast met de afgelopen veertig jaar, werd ik… niet meer gevraagd. Het was in deze gemoedsgesteltenis dat een slogan als : “Corona. Ook jij kan helpen !” mij prikkelde. Alleen: ik had er geen flauw idee van hoe (ik) dat zou kunnen. En dan was er die concrete uitnodiging van de gemeente Aalter. Een initiatief om mensen die dreigen te vereenzamen, op de een of andere manier te contacteren. Hier was een lichtpunt ! Prompt reageerde ik op die oproep en kreeg ik enkele contactgegevens.

Maar hoe begin je daar dan aan ?  Het begon met enkele brieven. Jawel ! De fysieke ervaring van het schrijven-op-papier te hebben verleerd; kramp in de vingers. Maar toch een beetje blij met dat tastbaar resultaat.

Ik correspondeer (dat woord!!!) nu met twee “eenzamen”. Al na enkele weken werd dit briefschrijven vervangen door telefoontjes. En wat zeg je dan, nadat je “Hallo” gezegd hebt ?  Mijn beroepservaring (in de zachte sector…) raadde me aan om vooral -ook- te zoeken naar dingen-die-verbinden.

En dat lukte ! Eerst schoorvoetend, maar gaandeweg wonderwel. Plots en onvermoed duiken in de gesprekken de namen op van gemeenschappelijke kennissen. Met verhalen, anecdotes. Een van mijn “eenzamen” blijkt ook een muzikant te zijn. Hij probeert vruchteloos aan bepaalde partituren te geraken. Een concrete vraag van hem. Een computer-tip teruggeven. “Bladmuziek” als trefwoord gebruiken, bleek de sleutel om zijn probleem op te lossen. Een telefoontje terug : partituren gevonden !

Ondanks de strenge voorwaarden van de lockdown voel je met je ellebogen dat het bij die telefoontjes niet kan blijven. Je voelt je afstevenen op een echt elkaar-in-levenden-lijve-zien !

Toen de deuren van de woon- en zorgcentra dan op een bepaald moment hun deuren op een kiertje openden, was het ineens zover. Op bezoek ! Dat bezoek ! Die eerste keer ben ik er drie uur gebleven. Oeverloos gebabbeld. Een leeftijdsverschil van vijfentwintig jaar (en ik ben al 64…). De toer van het leven. Lessen in het ontmaskeren van de glitter. De relativiteit van wat eens rijkdom was. Traploos uitmondend in…. wat echte rijkdom eerder is… .

En na drie uur vroeg “mijn eenzame” : “Zeide nu al weg ?”

Johan W.    

============================================================

Vanwege pergroep Ursel én een anonieme Urselnaar : hartelijk dank aan de vele onzichtbare helpende handen in deze moeilijke Corona-tijden.

Persgroep Ursel is permanent op zoek naar suggestie voor artikels. Bovenstaande is een voorbeeld van een eigen bijdrage van buiten de persgroep, en wordt dan ook bijzonder gewaardeerd. Onze bedoeling is en blijft immers om een ongebonden en laagdrempelig communicatiekanaal te zijn voor en door Urselnaren. Iedereen mag meedoen !!

Voor meer informatie omtrent het gemeentelijk initiatief : https://www.aalter.be/aalter-helpt.